พร่างแสงตะวัน

“จอดทำไม” พาธามองเขาอย่างระแวง ธรรมินหันมาสบตาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หนวดเคราหนาครึ้มยิ่งทำให้เขาดูดุจนน่ากลัว

“ผมไม่ได้จอด มันดับเอง”

“พูดจริง?”

“กลางป่าแบบนี้ผมจะจอดรถลงมาหว่านข้าวเหรอคุณ” เขาลองสตาร์ทรถอีกรอบ แต่เครื่องยนต์ยังคงนิ่งสนิท “เจริญ”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ว่าด้วยเรื่องนามปากกา  :  มนิมนา อ่านว่า มะ-นิม-มะ-นา  นะคะ

ด้วยความที่เป็นคนทำอะไรช้ามาก (ยกเว้นเรื่องเดิน ไรท์เดินเร็วมาก จนเพื่อนเเละรุ่นพี่อยากส่งไปเดินเเข่งกับควาย) 

ดังนั้นสปีดการอัพนิยายก็จะช้า จนบางครั้งเข้าสู่ภาวะหยุดนิ่งเฉียบพลัน 

นักอ่านที่รักไม่ต้องตกใจไปนะคะ ถ้าไรท์หายไป ได้โปรดคอมเม้นต์ ด่า ทัก ถาม ทวง ตามที่ใจปรารถนาได้ทุกประการ

ไรท์ไม่โกรธ เพราะหน้าไรท์ได้ผ่านการรับรองมาตรฐานสากลเเล้วว่ามีความสี่เหลี่ยมจัตุรัส (เอ้า งงอะดิ ใครเคยคำนวณหาพื้นที่สี่เหลี่ยมจะเข้าใจ =..=) 

          เรื่องนี้มีดราม่าเล็กน้อย แต่โดยรวมจะเป็นแนว Feel Good ค่อนข้างเอื่อยเฉื่อย ประหนึ่งน้ำใสไหลเย็นในลำธาร (เกี่ยวเหรอวะ) 

มีตรงไหนในนิยายที่ไรท์ควรปรับควรแก้ก็บอกกันได้นะคะ วิจารณ์ได้ทุกแง่มุมไม่ว่ากัน  ไรท์จิตแข็งพอสมควร เเถมกินยากันบ้าเรียบร้อยแล้วด้วย = - =

ยังไงก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาในโลกของไรเตอร์ต๊องๆบ๊องๆ

แถมติดตีป้อมประหนึ่งเป็นงานประจำ มีความอยากเปย์สกินใหม่เกินบรรยาย อีกหน่อยเห็นทีต้องเอาไตไปขายให้การีน่า

คิดว่าประโยคท้ายคงไม่มีใครเข้าใจ 555555 (ยืนท้าวเอวเปิดปากหัวเราะจนเหงือกซีด)

ขอให้มีความสุขกับการเล่นเกม เอ๊ย การอ่านนิยายนะคะ (โอย สับสนกับชีวิต)